Er gaat niets boven het gevoel van opluchting
We kregen een buzzer mee die af zou gaan als de operatie geslaagd was en ze op de uitslaapzaal zou liggen. Ging de buzzer niet af, maar werden we gebeld, dan zou ze op de IC zijn. Al dan niet beademd.
Mijn telefoon ging. Mijn hart kromp ineen. Maar de arts sprak gelukkig met een duidelijke opluchting in zijn stem de woorden "Alles is goed gegaan". Wat een ontlading...
Vorige week brachten we zomaar ineens 6 dagen door in het Wilhelmina Kinderziekenhuis (Het WKZ) in Utrecht. Onze dochter van zestien was verkeerd terecht gekomen na een val, met een breuk in het strottenhoofd tot gevolg. Een trauma dat ze gemiddeld genomen slechts twee keer per jaar op de operatietafel tegenkomen. We hebben dagen doorgebracht tussen hoop en vrees en alles wat daartussen zit. Er zou geopereerd worden bij voortschrijdend inzicht.
De breuk kon uiteindelijk gehecht worden, extra zwelling bleef uit en op slechts een haar na bleken haar stembanden in tact te zijn gebleven. We gaan er nu vanuit dat ze goed en volledig zal herstellen.
We zijn ontzettend goed begeleid in het WKZ. Ik ben onder de indruk van de zorg, de aandacht en het geduld waarmee artsen en verplegend personeel hun werk doen. Waarom ik in vredesnaam rechten heb gestudeerd in een vorig leven...voor mij zijn de mensen in de zorg toch écht de echte helden.
Ik schrijf dit omdat deze ervaring voor mij persoonlijk de zoveelste op rij is die me eraan herinnert wat er écht toe doet. Maar ook schrijf ik dit omdat het vacuüm waar je bij dit soort life events voor even in terecht komt, wanneer de tijd stilstaat en er niets anders overblijft dan geloof, hoop en liefde, me keer op keer bewust maakt van de kracht van het nu. Van het belang van medemenselijkheid, waardoor je voelt dat je het niet alleen hoeft te dragen wat er onaangekondigd voor je deur staat.. Maar ook wat een oprecht gesprek met je doet, middenin de nacht, als je tussen alle toeters en bellen van al die onbekende apparatuur aan het bed, een verpleegkundige treft die even echt naar je wil luisteren.
We leven in een tijd waarin AI ons harder voorbij gaat dan we bij kunnen benen. Een tijd waarin we elkaar willen verleiden met door ChatGPT gefabriceerde zielloze content om on top of mind te kunnen zijn. Een tijd waarin grote vraagstukken met betrekking tot het klimaat en oorlog mensen in angst brengen en bezig kunnen houden.
Wat dit avontuur me leerde en waar ik me weer enorm bewust van ben geworden, is dat mensen ménsen nodig hebben. Dat geluk 'm niet zit in het kraken van het algoritme, maar in de ervaring dat iemand echt naar je luistert en je werkelijk ziet. En ook dat de meeste mensen zijn zoals jij en ik: we willen goed, en doen dat ook. Maar vooral dat er niets, helemaal niets, boven het gevoel van opluchting gaat.
