Borstkanker. The gift that keeps on giving.
Toen ik vanochtend mijn afspraak bij de plastisch chirurg uitliep en even bij moest komen van het maken van weer 'een zo lelijk mogelijke foto' van mijn gereconstrueerde borst, om de verzekering voor een tweede keer te kunnen overtuigen van de noodzaak om een hersteloperatie vergoed te krijgen, nam ik me voor hier een kort stukje over te schrijven.
Maar dat gevoel ebde weg. En precies om die reden schrijf ik hier vaker niet dan wel. Want het inslikken van wat ik wil delen en het maar weer op mijn eigen tong bijten, past bij het doormaken van dit type life event heb ik inmiddels geleerd. En daarom schrijf ik nu toch.
Borstkanker. The gift that keeps on giving.
Jaarlijks krijgen zo'n 18.000 vrouwen de diagnose borstkanker. Hoe het behandeltraject eruit komt te zien hangt van verschillende factoren af. Voor het lichamelijke herstel wordt veelal een gelijke periode eraan vastgeplakt. Waarbij genezen niet gelijk staat aan beter zijn. Voor de mentale nasleep kun je hier weer een factor bij optellen. Want bekend is inmiddels dat het échte herstel vaak pas begint als de rollercoaster aan behandelingen achter de rug is.
Mijn eigen verhaal is dat ik, zodra het kon, met gierende banden uit kankerland vertrok. Op 2mm na (mijn tumoren bleken kleiner te zijn dan de MRI had aangetoond), vielen na mijn operatie de chemobehandelingen van de kar en bleek mijn klier schoon te zijn, waardoor ik ook geen bestraling kreeg. In plaats van een lange tijd van behandelen en ziek zijn, stond ik na 3 maanden ineens weer buiten. Mooi, dacht ik aanvankelijk. Snel die draad weer oppakken en DOOR!
Maar dat DOOR! ging geruisloos over in een periode van het niet meer weten. Wat is er nog wezenlijk van belang als je voor je gevoel door het oog van de naald bent gekropen? Waar mijn ratio me eerst nog op sleeptouw kon nemen, trapte mijn lijf steeds vaker op de rem. Ideeën genoeg, maar geen overtuiging of wilskracht om het in de wereld te zetten. Want...niets deed er echt meer toe.
De mentale nasleep van mijn kankerverhaal kan ik niet beter verwoorden dan een aaneengesloten periode van 'Chasing my tail'. Het maakte me soms radeloos. Onzeker. Verdrietig.
Wat ik inmiddels geleerd heb van alle mooie ontmoetingen met 'breasties' is dat wat ik hier omschrijf, het even niet meer weten wat je hier te doen hebt, vaak herkend wordt. Hier mag wat mij betreft dan ook meer aandacht voor zijn.
Voor nu ligt mijn lot weer even in handen van, tja, wie bekijken die foto's, he? En is het te hopen dat ik ook nu weer meteen door de keuring kom. Wat in de praktijk betekent dat ik óók in de ogen van een wildvreemde beter maar zo snel mogelijk de OK op kan...
Het voelde vanochtend weer even als terug bij af. Kwetsbaar. Mensonterend. Maar voor de goede zaak. Met deze tweede nabehandeling hoop ik dat mijn lijf weer iets meer van mij mag zijn. Zodat er eindelijk een streep mag komen onder dit hoofdstuk.
