Ik zou het niet kunnen hoor, al dat verdriet de hele tijd
"Ik zou het niet kunnen hoor, al dat verdriet de hele tijd"
Wanneer ik vertel dat ik na het plotselinge overlijden van mijn vader een vakopleiding tot uitvaartbegeleider ben gaan doen, is dit vrijwel standaard de opmerking die ik krijg wanneer ik uitleg hoe mooi ik het werken in de uitvaart vind.
Meestal zeg ik dan dat ik het heel goed kan scheiden. Het verdriet van de ander is niet mijn verdriet. En anders gezegd, als ik wél steeds het verdriet van de ander tot mijn verdriet zou maken, zou ik dit werk niet kunnen doen.
Toch heb ik altijd even te 'landen' na een uitvaart. Zelfs als ik er maar voor een korte periode bij betrokken ben geweest.
Ik vroeg me vanochtend af wat het dan is dat me soms nog even bezighoudt. Ik realiseerde me dat het de liefde is die me raakt. Elke keer weer.
De liefde die alle dagen zo sterk aanwezig was of juist niet uitgesproken werd. De liefde die voor een zaal vol mensen soms voor het eerst echt gedeeld wordt. De liefde waarin gemis en pijn doorklinkt. Of de liefde die zelfs een grote ruimte in hartje herfst weet te verwarmen.
De liefde raakt me altijd weer. En dan met name het besef dat er zoveel dagen zijn waarin we de liefde de liefde kunnen laten zijn. Maar soms te lang wachten op het delen ervan.
De liefde. Van wie houd jij of naar wiens liefde verlang jij? En is vandaag misschien wel niet de dag om jouw liefde hardop te delen?
